زندگی با اميد

نمیدونم تا حالا براتون پیش اومده که از دست یه عزیزی اینقدر کلافه و ذله شده باشین که براش آرزوی مرگ بکنین یا نه ؟ امیدوارم جوابتون منفی باشه ولی خوب گاهی هم این مسئله اتفاق می افته. درست مثل همین چیزی که الان در مورد « پیکان » پیش اومده. تقریبا همه مردم ایران با پیکان خاطرات تلخ و شیرین زیادی دارن. نزدیک به پنج دهه یکه تاز تاکسیرانی کشور بوده. خود من افراد زیادی رو می شناسم که بچه شون رو توی این ماشین به دنیا آوردن و خیلی ها رو هم می شناسم که توی پیکان چشمشون رو به دنیا باز کردن یا توی پیکان برای همیشه چشمشون رو از روی دنیا بستن. خیلی ها برای اولین بار توی این ماشین عاشق شدن و خیلی ها توی دهه های 40 و 50 این ماشین رو گل زدن و عروس بردن و ....
امروز این ماشین که دیگه مثل یکی از اعضای خانواده همه ایرانی ها محسوب می شه ( حتی اونایی که تا حالا نداشتنش ) به مرحله ای رسیده که خیلی ها آرزوی مرگش رو دارن و حتی قراره که مرگش رو با حضور رئیس جمهوری جشن بگیرن!!! مایه بسی تاسفه که بعد از گذشت 38 سال ما نتونستیم با تغییر در طراحی بدنه و اصلاح سیستم سوخت رسانی و کاهش مصرف بنزین و ... یه خودروی بومی شده و مقبول جامعه ایرانی رو طوری تکامل بدیم که امروز به مناسبت توقف تولیدش شادی و پایکوبی نکنیم. چرا که با تعطیل شدن خط تولید پیکان ما دیگه خودروساز نخواهیم بود بلکه مونتاژکار چند مدل پژوی فرانسوی ( با تکنولوژی دهه های 80 و 90 میلادی ) و چند مدل اسباب بازی کره ای ( پراید ) خواهیم بود. جا داره که این موفقیت بزرگ رو به جامعه مدیران و مهندسان و صنعتگران کشور تبریک بگیم. بله , یه بار دیگه ایرانیان هوشمند و متفکر به جای حل مسئله ترجیح دادن که صورت مسئله رو پاک کنن و پهلوان زنده شون رو بکشن تا برای همیشه به یه اسطوره تبدیل بشه ... . به قول نقال های شاهنامه : امروز پیکان پرده آخرش رو بازی می کنه :(